Emocje

Ten post prawdopodobnie spotka się ze sporym sprzeciwem ze strony czytelników. Ale tak to już jest kiedy porusza się ciekawy temat. :)

Jak wiadomo, większość ludzi uśmiecha się do zdjęć. Na wszystkich fotkach z wycieczek, spotkań z rodziną, czy znajomymi. Ludzie się uśmiechają.
Zwykle zresztą nieszczerze. I to dobry fotograf, czy widz bez problemu zauważy.

Sztuczne, wymuszone uśmiechy, dobry fotograf zostawia amatorom. Jeżeli chcemy pokazać COKOLWIEK na zdjęciu, to nie wolno nam dopuścić, żeby model wyglądał pospolicie.
I nie potrzeba tu wcale modela-profesjonalisty. To naszą rolą jest wywołanie mocnego, prawdziwego uczucia. Praca fotografa nie jest najłatwiejsza (nikt tego nie obiecywał ;)) i nie ogranicza się tylko do naciśnięcia guzika w odpowiednim momencie :)

Pozwólcie sobie na pokazanie najróżniejszych emocji. Na początek proponuję poćwiczyć na sobie. Najsilniejsze emocje wywołuje smutek. I wcale nie musi to być osoba krzycząca z bólu do obiektywu. Jeżeli zdjęcie jest nie do końca jasne - nie widać, czy dana osoba płacze, śmieje się, czy czuje coś zupełnie innego - wzbudzi zainteresowanie. Widz myśli "Co się tutaj dzieje?". Zdjęcie staje się ciekawe.

Wielu fotografów wykorzystuje płacz modeli. Dla niektórych z nas jest to zwykła przesada. Bo przecież, żeby człowiek zaczął otwarcie płakać, trzeba go zranić, albo zmusić do powiedzenia czegoś, co jest dla niego bolesne.
Niekoniecznie. Pomyślmy o sesji, jak o psychoterapii. Jeżeli znajdziemy modela "z przejściami", zwyczajnie dajmy mu się wygadać. Bo właśnie wtedy ludzie potrafią płakać, jednocześnie nie czując do nas urazy. Model też potrzebuje kogoś, kto go wysłucha. :) A to, że obok stoi jeszcze aparat? To już kwestia naszego własnego podejścia. Kto zobaczy gotowe zdjęcia i w jaki sposób przedstawimy modela, to już nasza sprawa. Moim zadaniem jest tu pokazać możliwości każdego z Was i udowodnienie, że nie każdy fotograf, to potwór ;)
Uczmy się szacunku do siebie i do modela, a napewno wszystko pójdzie dobrze.
Powodzenia ;)